Reacties

3-02-2017

Mooi interview van Walter van Teeffelen. Zie: http://ifthenisnow.eu/nl/verhalen/de-wereld-van-de-amsterdamse-kunstenaar-26-liesbeth-schouten

17-02-2017

Billie  staat op de piano. Daar wordt af en toe nog ‘live’  muziek gemaakt en daar luister (en kijk) ik graag naar.
Toen we naar jouw expositie fietsten waren we nog maar net bekomen van de verbazing over Trump’s  overwinning. Ik had die ochtend gelezen dat hij
Rebecca Ferguson gevraagd had te zingen op z’n inhuldiging en dat zij had geantwoord dat ze dit graag zou doen als ze Strange Fruit mocht zingen. Dus toen we dit schilderij zagen wist ik meteen dat ik deze wilde. De kleuren passen goed bij wat ze daar uitstraalt; de blues. Mix van verlies en kracht.
Ik ken niemand die zo model staat voor al het dubbelzinnige van Amerika.
Zwarte zangeres, lieveling van het witte publiek. (Esther Deug-Limberger, Amsterdam)

5-09-2018

Ik ben fan van de Rolling Stones en Keith Richards paste wel in mijn nieuwe huiskamer. It’s only rock and roll, but I like it!!
(Annemarie L, Eindhoven)

20-09-2018

Ik viel op dit schilderij omdat het met flair geschilderd is en omdat de kleuren mij enorm aanspreken. Ik hoorde pas later dat het een portret van Billie Holiday is. Ik ken haar naam, maar ben (nog) niet zo bekend met haar muziek. Ik werd aangetrokken door het beeld van een sterke vrouw.  Nu hangt dit schilderij in de hoge woonkamer van mijn 1900 woning in Amsterdam, echt prachtig!
(Dietske, Amsterdam)

21-09-2018

Van haar portretten met handen is Liesbeths (voorlopig) laatste componist het indrukwekkendst: John Cage. Ze gaf hem wat meer ruimte dan veel van de anderen, om zo de geconcentreerde spanning op zijn gezicht te benadrukken met hoge ronde schouders, reikende armen, geklauwde handen.

Voor wie hem niet kent, Cage (1912-1992) was een Amerikaanse componist, verguisd als charlatan, als enfant terrible van de nieuwe muziek door veel van zijn Europese collega’s die zich aan strenge regels onderwierpen. Pierre Boulez, een van de aanvoerders in Frankrijk, noemde hem vol dédain geen componist maar uitvinder – alsof dat met elkaar in tegenspraak is. Cage verdiepte zich in het Japanse zenboeddhisme en vond de leegte en stilte in de muziek opnieuw uit. Hij dook onder de klep van de concertvleugel, plantte schroeven, houtjes en gummetjes tussen de pianosnaren en vond zo een nieuw slagwerkinstrument uit. Zijn toevalscomposities op basis van het Chinese orakelboek I Tsjing deden ook nog eens verrassend veel denken aan de uiterst cerebraal geconstrueerde Europese muziek.

Cage, kortom, was een geniale vernieuwer voor wie stilte, ingetogenheid en concentratie geen zweverig wegdromen veroorzaakten maar een intense luisterervaring. Precies dat alles ademt deze Cage van Liesbeth met die tokkelende vingers, het fancy jasje, de wonderlijke pompoenen die misschien wel nergens toe dienen, de kriebels en krabbels die de boel verluchtigen. Dit was misschien haar eerste werk in opdracht (of beter, op verzoek), van mij inderdaad. En wat mij betreft niet het laatste. (P.van Amstel, Amsterdam)